Wie van jullie werken er ook met de EM producten?:
<b>Door Prof. Dr. B. Smalhout,
In het Friese Kollumerzwaag vierde afgelopen donderdag het agrarisch bedrijf van de familie Mulder <a href=mulderagro.nl/ target=0>(Mulder Agro)</a> zijn 75-jarig bestaan met onder meer een uniek symposion over de toekomst van onze landbouw. Het thema was: ’Wordt de boer de dokter van de toekomst?’ Een uitdagende vraag, die wel eens een revolutie op het gebied van voedselproductie zou kunnen veroorzaken.
</b>
Het boerenfamiliebedrijf handelt al jaren in veevoeder, meststoffen en dierenbenodigdheden. Maar daarbij bleef het niet. Theo, de pater familias, is zijn hele leven al gefascineerd door het begrip ’grond’. Immers, de aarde is de bron van alle leven. De grond schenkt ons gewassen die mens en dier in leven houden: graansoorten, groenten, gras, fruitbomen en planten. Dat doet die aardbodem al miljoenen jaren. In wezen is het de schatkamer van de mensheid. En die verdient het om zorgvuldig beheerd, verzorgd en bewaakt te worden. Theo heeft een wereldreis gemaakt om te kijken hoe de meest uiteenlopende volken met hun bodem omgaan. Dat werd zijn roeping.
Hij zocht contact met wetenschappers, schreef artikelen, maakte films en hield lezingen. Theo weet alles van de miljoenen micro-organismen, wormen, insecten en bacteriën die leven in een simpele schep aarde. Die zijn verantwoordelijk voor de aanwezigheid van vitaminen en sporenelementen zoals magnesium, koper, selenium, calcium enzovoorts. Al die elementen komen in onze voeding terecht en beinvloeden op de lange duur onze gezondheid en de kwaliteit van ons leven. Uit de lezingen van onder meer de immunoloog prof. Savelkoul en de microbioloog dr. Rensman bleek ook de relatie tussen kwaadaardige aandoeningen en allergieën. Vandaar dat de boer, die de grond bewerkt, gezien kan worden als de dokter van de toekomst.
Kloof
Het probleem is echter de grote culturele kloof die er bestaat tussen boeren en stedelingen. Onze samenleving is verstedelijkt. Of, zoals de agrariërs zeggen: de stad is de baas over het platteland geworden. Er is een bron van misverstanden tussen politici in hun werkkamer en de boeren op de akker. Dat was vroeger niet zo.
Ruim honderd jaar geleden werkte nog dertig procent van onze bevolking in de landbouw. Het platteland was toen zelfs doorgedrongen in ons onderwijs, onder meer via de boekjes over Ot en Sien, en het befaamde Aap, Noot, Mies-leesplankje van de onderwijzers Ligthart en Scheepstra en de illustrator Jetses. Ot en Sien waren plattelandskinderen. En zo kwam destijds ook de stadsjeugd iets te weten over het boerenleven. Daarbij verkochten veel boeren hun producten direct aan de consument. Dat was destijds zulk een ingesleten gewoonte, dat we thans nog steeds spreken over de melkboer, de groenteboer en de kaasboer ook al zijn die allang geen plattelanders meer, maar gewone winkeliers. We kennen zelfs het begrip ’sigarenboer’, al worden sigaren nooit op een akker verbouwd.
De klassieke boerderij was kleinschalig en gemengd, dus vee en landbouw. Het was een zelfvoorzienend bedrijf. Voeding en stro kwamen van de akker, en de mest ging met het stro weer over het land. De meeste boeren hadden niet meer dan vijf hectare grond, zes à tien koeien, tien varkens, wat schapen en pluimvee. En natuurlijk paarden als trekkracht. Thans zijn er boeren met 50 tot 100 hectare land, 100 tot 250 koeien, 1 miljoen kippen en 10.000 varkens. En dan praten we over de bio-industrie, die ons in het recente verleden veel ellende heeft bezorgd. Eerst de overproductie: de beruchte melkplas en de boterberg. Later het probleem van een gigantisch mestoverschot.
Alles kwam in het teken van economie te staan en de toverwoorden waren efficiency, rendement, megaproductie en lage kosten. Boeren en vee werden de speelbal van de internationale economie. Dit leidde in 1991 zelfs tot een officieel maar immoreel inentingsverbod voor besmettelijke veeziekten. Want het buitenland, zo zei men, wilde geen vlees van dieren die gevaccineerd waren. De kwalijke gevolgen lieten niet lang op zich wachten.
Zelfmoord
In 1997 brak de varkenspest uit. Meer dan een miljoen varkens werden door de overheid afgemaakt. In 2001 volgde de mond- en klauwzeerepidemie. Meer dan 265.000 gezonde runderen werden, vaak onder de ogen van de boerenfamilies, gedood. In 2003 werden miljoenen kippen en eenden afgeslacht om uitbreiding van de vogelpest te voorkomen. Talloze boeren gingen failliet. Sommigen pleegden zelfs zelfmoord. Boeren en dieren waren wegwerpproducten geworden.
Al jarenlang stoppen tientallen boeren per week met hun bedrijf. En inmiddels wordt onze grond vergiftigd door de stinkende massa’s drijfmest die erin gespoten worden. Die vloeibare mest is zo gevaarlijk dat regelmatig boeren er het slachtoffer van worden door het inademen van giftige gassen en dampen zoals zwavelwaterstof en blauwzuur. Men kan zich afvragen waarom nog steeds vele boeren ondanks alles met hun bedrijf willen doorgaan.
Die vraag werd in 2002 gesteld door de toenmalige minister van Landbouw Laurens Jan Brinkhorst, die nog nooit een boerderij had gezien. Waarom verkopen die boeren niet simpelweg hun land, en gaan met het geld rustig rentenieren? Brinkhorst begreep niets van de verontwaardiging die hij daarmee bij de agrariërs opriep. Paul Schnabel, directeur van het Sociaal en Cultureel Planbureau, formuleerde het antwoord: „Een boer echter ziet diep in zijn hart zijn taak als een soort roeping. Een hogere opdracht. Hij is rentmeester van een stukje van de wereld dat hij moet verzorgen en doorgeven aan de volgende generatie.”
Het is hoog tijd om over te gaan op een meer kleinschalige landbouw waarbij de boer niet primair wordt opgejaagd om massaal tegen lage prijzen te produceren, maar waarbij kwaliteit het belangrijkste criterium moet zijn. En dan is een redelijke prijsverhoging zeer goed te accepteren. Als de boer onze toekomstige dokter wordt, mogen zijn ’medicijnen’ best wel wat geld kosten. De gewone apotheek is duurder.
<b>Lees hierover meer in <a href=telegraaf.nl/ target=0>de Telegraaf</a> van vandaag</b>
<a href=kiosk.telegraaf.nl/product.fpl/… target=0><img src=kiosk.telegraaf.nl/images/escenic/… border=0></a>
Deel ook jouw kennis en inzicht
Hebben de thema's mest , gras , landbouw , stro , varkens , koeien , schapen , paarden , kippen , gezondheid , boerderij , overheid , dieren , drijfmest , boer , economie , zwavelwaterstof , micro-organismen , giftige gassen en rendement geen geheimen voor jou? Dan kunnen we jouw kennis en inzicht goed gebruiken! Of je nu actief bijdraagt door foto's, video's, topics of reacties te plaatsen, of je zorgt er middels de stemknoppen voor dat de beste reactie naar boven borrelt.. Jouw kennis en inzicht m.b.t. de melkveehouderij kunnen deze site nét dat beetje beter maken. Maak ook een (gratis) account aan!
Reacties
Door SIMONTALSMA
Kollumerzwaag – De economie heeft in de jaren na de Tweede Wereldoorlog veel te veel de ontwikkelingen in de landbouw bepaald. Schaalvergroting heeft geleid tot een focus op het produceren van zoveel mogelijk producten en te weinig tot de focus op kwaliteit. Dat betoogde gisteren professor (emeritus) Bob Smalhout op het symposium Wordt de boer de dokter van de Toekomst? Bij het bedrijf Mulder Agro in Kollumerzwaag. Het bedrijf hield het symposium ter gelegenheid van het 75-jarig bestaan van het bedrijf.
</b>
De grootste fout in de landbouw is volgens Smalhout, anasthesist en columnist,het breken van de regel dat je nooit meer vee moet hebben dan je land hebt. ,,En dat heeft geleid tot de bioindustrie. Dat betekent een groot gevaar voor de levensvatbaarheid van je bedrijf. De veiligheid van een gemengd bedrijf is weg. Alles is opgeofferd aan het heilige doel van de economie en in tijden van veeziekten ben je heel erg kwetsbaar.” Volgens Smalhout zijn de banken die kredieten hebben verstrekt daaraan voor een groot deel schuldig.
Boeren hebben in de veehouderij hebben zich veel te veel gericht op het produceren in grote hoeveelheden waarbij de afvoer van mest op een onverantwoorde wijze vorm krijgt. Deels is de Nederlandse overheid daarvoor verantwoordelijk door te eisen dat de mest geïnjecteerd moet worden. ,,Voorheen stonden de dieren in veel stro en het product dat daarbij ontstond was goed uitgangsmateriaal in de kringloop. Nu worden met de injectiemethode giftige stoffen in de bodem gespoten. In de hedendaagse gier vinden niet de normale afbraakprocessen plaats maar rottingsprocessen. Daardoor gaat de structuur van de grond verloren en gaan de wormen dood.”
Gevolg van deze versterkte economische wijze van landbouw is het verlies aan inhoud in de bodem, de planten en uiteindelijk ook de dieren. Daardoor zitten er in de hedendaagse voeding volgens Smalhout aanmerkelijk minder sporenelementen, vitaminen en mineralen. ,,We moeten de hedendaagse technieken dan ook aanpassen”, waarschuwde hij. ,,Veel ernstige ziekten worden vermoedelijk ook veroorzaakt door veranderingen in de voeding.
Ook professor Huub Savelkoul ondersteunde dit gisteren. ,,Voeding is verarmd. Een ander groot gevaar waar nog te weinig aandacht voor is, is de globalisering van voedsel. Mensen kopen tegenwoordig steeds meer vreemde tropische vruchten. Die zijn hoog allergeen. Dat geeft op termijn een allergie-explosie.”
Een ander groot gevaar volgens professor Savelkoul van de universiteit in Wageningen is de toenemende hygiëne en daardoor afnemende natuurlijke weerstand. ,,Te veel wassen met zeep veroorzaakt eczeem omdat zeep basisch is, de zuurlaag aantast en schimmels kunnen dan groeien op de huid. Kinderen krijgen allergieën omdat we ze veel te schoon opvoeden.”
Oplossingen voor het verbeteren van de weerstand bij kinderen kon Savelkoul de enkele honderden aanwezigen ook meegeven. ,,Kinderen moeten in contact komen met veel andere kinderen. In het gezin of op de crèche. Ze moeten opgroeien met huisdieren, in aanraking komen met veel infecties en bacteriën, en vooral ook spelen op de boerderij.”
Bron: [www.frieschdagblad.nl]
ik zou zeggen gerda doe hier wat zinnigs mee.
niet de banken maar de maatschappij is natuurlijk schuldig aan de teruggang van de essentiele mineralen